PCI คือ หนึ่งในการรักษาหลอดเลือดหัวใจในปัจจุบัน ซึ่งแบ่งเป็นการรักษาด้วยสายสวนหรือชนิดไม่ผ่าตัดและการรักษาด้วยการผ่าตัด (Coronary artery Bypass Surgery) CABG

PCI เป็นการรักษาแบบไม่ผ่าตัด โดยทำการขยายหลอดเลือดหัวใจโดยการใช้บอลลูนขยายหลอดเลือด หลังจากนั้นตามด้วยการใช้ขดลวดที่ไม่ใช่เหล็กเป็นโลหะสังเคราะห์ ใส่ขยายเพื่อรักษาสภาพของหลอดเลือดไม่ให้กลับมาตีบซ้ำและคงสภาพของหลอดเลือดที่เปิดด้วยการทำบอลลูนไว้และมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องใช้ยาต้านเกล็ดเลือดอย่างน้อย 1 – 2 ตัว เพื่อไม่ให้เกิดการตีบซ้ำและรักษาสภาพของขดเลือดไว้เสมอ ซึ่งชนิดของขดลวดแบ่งเป็นชนิดไม่เคลือบยา, เคลือบยา (Drug-eluting) และชนิดสารย่อยสลายตามธรรมชาติ

1. ฉีดสีหลอดเลือดหัวใจ
2. การขยายหลอดเลือดหัวใจด้วยบอลลูน
3. การใช้ขดลวด
4. การเจาะแคลเซียมแข็งในหลอดเลือด
5. การใช้อัลตราซาวนด์ขนาดเล็กในหลอดเลือดหัวใจ
6. การวัดสัดส่วนของการไหลของหลอดเลือดหัวใจ

เมื่อทำการฉีดสีหลอดเลือดหัวใจเสร็จเรียบร้อยแล้วและได้ทราบผลของการฉีดสีและจำเป็นที่ต้องทำการรักษาด้วยการซ่อมแซมและเปิดหลอดเลือดหัวใจเป็นการรักษาขั้นต่อไปที่ดีที่สุดและเหมาะสมที่สุดแล้วกับผู้ป่วยและญาติ หลังจากนั้นจึงเริ่มเข้าสู่การรักษาด้วยการ PCI

• PTCA การเปิดหลอดเลือดที่ตีบของเส้นเลือดหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นจากคราบไขมัน, แคลเซียมหรือลิ่มเลือด เพื่อให้เลือดกลับมาไหลเวียนได้อีกครั้งและทำให้เลือดนำออกซิเจนไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจได้ เป็นการใช้สายตัวนำใส่เข้าไปในหลอดเลือดหัวใจที่ตีบโดยตรง เมื่อได้ตำแหน่งที่เหมาะสม บอลลูนเล็ก ๆ จะถูกขยายตัวออก เพื่อให้หลอดเลือดที่ตัน-ตีบแคบขยายตัวและเปิดเส้นเลือด ทำให้รูของหลอดเลือดเปิดและขยายใหญ่ขึ้น โดยการใช้ Fluoroscope หรือ
  X-Ray เป็นตัวช่วยในการสร้างภาพและนำสาย Catheter ต่าง ๆ ไปยังตำแหน่งที่ถูกต้องเหมาะสม
• IVUS คือการใช้อัลตราซาวนด์ที่มีหัวตรวจเล็กมากที่สามารถใส่เข้าไปในหลอดเลือดหัวใจได้ เพื่อสร้างภาพ
  อัลตราซาวนด์ในหลอดเลือดหัวใจโดยตรง โดยวิธีนี้จะสามารถเห็นภาพของหลอดเลือดหัวใจ, ความหนาของหลอดเลือดรวมถึงคราบตะกรัน, ไขมันและแคลเซียมต่าง ๆ เพื่อประกอบการตัดสินใจในการรักษาว่าจำเป็นต้องใช้ขดลวดหรือขนาดของขดลวดที่เหมาะสม
• FFR เป็นการตรวจหาสัดส่วนของการไหลของเลือดและความสามารถในการไหลของเลือดในหลอดเลือดหัวใจ โดยเทคนิคการวัดด้วยการใช้สายสวนเส้นเลือดหัวใจในหลอดเลือดที่ก้ำกึ่งว่าตีบตันหรือไม่ ในขั้นตอนการตรวจจะใส่สายเล็ก ๆ เข้าไปในหลอดเลือดหัวใจที่ตีบตันอยู่ และใส่ยาที่ทำการขยายหลอดเลือดหัวใจ และวัดความดันที่เปลี่ยนแปลงไปในหลอดเลือดหัวใจ ขณะที่ทำการขยายด้วยยาแล้ว ซึ่งจะสามารถทำให้ทราบถึงความจำเป็นว่าต้องมีการใส่ขดลวดเพื่อการรักษาต่อไปหรือไม่
• Coronary Atherectomy คือ การใช้หัวกรอในการสลายและกรอส่วนที่เป็นหินปูนแข็งและอยู่ในผนังของหลอดเลือด โดยการใช้หัวกรอเล็กๆ หมุนเป็นสว่าน เจาะเข้าไปในคราบหินปูนที่แข็งและอุดตันหลอดเลือดนั้น  

ถ้ามีเส้นเลือดหัวใจตีบตัน STEMI ซึ่งมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทำการรักษาด้วยการทำ Primary PCI ภายในเวลา 90 – 120 นาทีหลังจากวินิจฉัยภาวะ STEMI

โครงร่างค้ำจุนหลอดเลือดหรือขดลวด ปัจจุบันใช้กันอย่างแพร่หลายในการเปิดและขยายหลอดเลือด ส่วนมากจะใส่ขดลวดตามหลังจากการขยายด้วยบอลลูนแล้ว ซึ่งบอลลูนจะทำหน้าที่ขยายหลอดเลือด หลังจากนั้นจึงใส่ขดลวดเพื่อค้ำจุนให้หลอดเลือดที่เปิดออกแล้วไม่ให้ตีบตันซ้ำอีก ขดลวดเป็นวัสดุที่สามารถยืดขยายได้ หลังจากที่ขดลวดถูกวางลงไปในตำแหน่งเหมาะสมแล้วจะทำการขยายขดลวดและกางออกให้ค้ำจุนหลอดเลือดให้มีลักษณะเปิดตลอดเวลา หลังจากนั้นขดลวดจะยืดและขยายและรวมเป็นส่วนหนึ่งของหลอดเลือดหัวใจไปตลอด และจำเป็นอย่างยิ่งที่จะทานยาต้านเกล็ดเลือดเพื่อรักษาสภาพและโครงสร้างค้ำจุนหลอดเลือดนี้ไม่ให้กลับมาตีบซ้ำอีก ยาดังตัวอย่าง เช่น Plavix (Clopidogrel), Effient (Prasugrel), Brilinta (Ticagrelor)

ซึ่งยาเหล่านี้จะป้องกันไม่ให้ลิ่มเลือดหรือเกล็ดเลือดเข้ามาจับก้อนแข็งตัวภายในขดลวด นอกจากยาเหล่านั้น ยังมียาจำเป็นอีกบางกลุ่มที่ต้องการใช้ร่วมกันเพื่อรักษาโรคของหัวใจและหลอดเลือดหัวใจ ซึ่งปัจจุบันขดลวดมีวิวัฒนาการที่ดีขึ้น และมีการอาบยาไว้ในขดลวดเพื่อป้องกันการตีบซ้ำของหลอดเลือด ซึ่งมีความจำเป็นและสำคัญในขบวนการป้องกันการตีบซ้ำของหลอดเลือดหัวใจ ซึ่งถ้าหากมีการตีบซ้ำหรือขดลวดตีบตันอีก อาจจะจำเป็นต้องมีการทำบอลลูนเพื่อใส่ขดลวดเข้าไปเพิ่ม

ความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นของการทำใส่ขดลวด, การกรอหลอดเลือด เช่น

• เลือดออกบริเวณที่มีการใส่สายสวน (เช่น ที่ขาหนีบหรือข้อมือ)
• บาดเจ็บตรงหลอดเลือดบริเวณที่ทำ
• บาดเจ็บตรงหลอดเลือดที่ใส่ขดลวดที่หลอดเลือดหัวใจ
• มีการติดเชื้อแทรกซ้อนบริเวณแผลที่ทำ
• ภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ
• เกิดการขาดเลือดของกล้ามเนื้อหัวใจฉับพลัน
• อัมพฤกษ์ อัมพาต
• เจ็บหน้าอก
• การแตกของหลอดเลือดหัวใจที่จำเป็นต้องทำการผ่าตัดเส้นเลือดหัวใจฉุกเฉิน
• ความเสี่ยงต่อการตั้งครรภ์, แพ้สารทึบแสง
• ควรจะต้องมีการพูดคุยและปรึกษาแพทย์ผู้ทำการรักษาในเรื่องของโอกาสในการเกิดภาวะแทรกซ้อน

• แพทย์จะอธิบายถึงขั้นตอนการทำและเปิดโอกาสให้ถามถึงข้อสงสัย
• มีการเซ็นรับรองและยินยอมการรักษา
• ต้องแจ้งแพทย์ผู้ทำการตรวจหากมีประวัติแพ้สารทึบแสงหรือแพ้อาหารทะเล แถบกาว หรือยาใด ๆ
• แจ้งแพทย์ผู้ทำการรักษาถ้ามีภาวะตั้งครรภ์หรือสงสัยว่าจะตั้งครรภ์
• แจ้งแพทย์ผู้ทำการรักษาเกี่ยวกับยาประจำที่ทานและรักษาอยู่
• แจ้งแพทย์ผู้ทำการรักษาถ้ามีประวัติเลือดออกง่ายหรือทานยาต้านเกล็ดเลือด, ยาละลายลิ่มเลือดอยู่
• บางครั้งอาจจะมีการวางแผนพิเศษล่วงหน้าในบางภาวะหรือโรคบางอย่าง
• งดน้ำและงดอาหารก่อนมาทำหัตถการ

ในโรงพยาบาล

• ต้องนอนหงายราบบนเตียง 4 – 6 ชั่วโมงหลังจากเสร็จสิ้นการตรวจ เพื่อป้องกันเลือดออก ถ้าจำเป็นต้องมีการวางที่ช่วยห้ามเลือด ขั้นตอนนี้อาจจะสั้นลงได้ และห้ามขยับขาหรือแขนข้างที่ทำหัตถการ
• ส่วนมากจำเป็นต้องนอนโรงพยาบาลหลังการทำหัตถการอย่างน้อย 1 คืน ซึ่งขึ้นอยู่กับข้อบ่งชี้หรือผลการตรวจหรือลักษณะของวิธีการทำหัตถการเป็นสำคัญ

ที่บ้าน

• เมื่อถึงบ้านต้องหมั่นดูบริเวณแผลที่ทำหัตถการ ถ้ามีการปวดผิดปกติหรือบวมมากขึ้น หรือมีจ้ำเลือดเกิดขึ้นให้รีบติดต่อโรงพยาบาลทันที
• ถ้ามีการใช้เครื่องปิดแผลหรืออุปกรณ์ปิดแผลพิเศษ ทางโรงพยาบาลจะแจ้งให้ทราบถึงข้อควรปฏิบัติที่เฉพาะเจาะจง
• อาจจะพบว่ามีรอยนูนเล็กน้อยบริเวณแผลที่ทำได้ ถือเป็นเรื่องปกติดีที่เกิดขึ้น แต่ถ้ารอยนูนโตขึ้น, ขยายขนาดใหญ่ขึ้น ต้องแจ้งโรงพยาบาล
• ผิวหนังบริเวณที่ทำอาจจะมีจุดจ้ำเขียวได้ และจะจางหายไปภายในเวลา 2 – 3 สัปดาห์
• จะมีการแจ้งให้ทราบถึงวิธีการอาบน้ำ, การดูแลบริเวณแผล และห้ามทำกิจกรรมหนักไปสักระยะหนึ่งหลังทำหัตถการ
• จะทำงานและใช้ชีวิตได้ตามปกติหลังทำหัตถการใน 2 – 4 สัปดาห์

• มีไข้หรือหนาวสั่น
• ปวดมากขึ้น บวม แดง หรือเลือดออกบริเวณที่ทำหัตถการหรือมีของเหลวไหลออกมาจากตำแหน่งที่ทำ
• ขาหรือแขนข้างที่ทำเย็นลง ชา หรือมีการเปลี่ยนสี
• มีอาการเจ็บแน่นหน้าอก คลื่นไส้ อาเจียน เหงื่อแตก วิงเวียน หน้ามืด